Kemal Varol (1977)

Kin Yolu

varmak dediğimiz hep bir vahadır

hiç gitmeyenler sonunda herkese yol olurlar

ne zaman uzağa baksak boşluğun develeri

kalmak dedikçe uzaklar içimize şüphe damlar

yanık otların çağırdığı rüzgâr oluruz giderek

o son meşeye çırpınan ayaklarımız kin dolar

kadim kervanların vasiyetiyle susarız çöle

anlarız gitmekle de tamamlanmaz yollar

yollar, yollar; bir gün elbet konuşacaklar

hiç gitmeyenler sonunda herkese yol olurlar

(Hayvan, sayı:25)

Kin Suyu

                   lorin kaygalak’a:

                        mi kılitê kou kerd windi*

kandil ve terkediş hep bizimle gelecek

her alevi çünkü hüseyin eksiğidir

taa orada işte yollara bağlı yenilenler

dağların anahtarını kaybettiğinden beridir

artık solgundur kör çeşmelerdeki dudaklarımız

uzaklaştığımız aynalar kendinde bir üşümedir

döneriz ayrıldığımız çöle geri dönmek için

döndükçe kendi kalan derler alevidir

aleviler kimi zaman dağlara su içirir

her alevi çünkü hüseyin eksiğidir

* bir alevi kürt savaşçının 1938’deki son sözü:

  ben dağların anahtarını kaybettim