Kemal Varol (1977)
Kin Yolu
varmak dediğimiz hep bir vahadır hiç gitmeyenler sonunda herkese yol olurlar
ne zaman uzağa baksak boşluğun develeri kalmak dedikçe uzaklar içimize şüphe damlar
yanık otların çağırdığı rüzgâr oluruz giderek o son meşeye çırpınan ayaklarımız kin dolar
kadim kervanların vasiyetiyle susarız çöle anlarız gitmekle de tamamlanmaz yollar
yollar, yollar; bir gün elbet konuşacaklar hiç gitmeyenler sonunda herkese yol olurlar
(Hayvan, sayı:25)
Kin Suyu
lorin kaygalak’a: mi kılitê kou kerd windi*
kandil ve terkediş hep bizimle gelecek her alevi çünkü hüseyin eksiğidir
taa orada işte yollara bağlı yenilenler dağların anahtarını kaybettiğinden beridir
artık solgundur kör çeşmelerdeki dudaklarımız uzaklaştığımız aynalar kendinde bir üşümedir
döneriz ayrıldığımız çöle geri dönmek için döndükçe kendi kalan derler alevidir
aleviler kimi zaman dağlara su içirir her alevi çünkü hüseyin eksiğidir
* bir alevi kürt savaşçının 1938’deki son sözü: ben dağların anahtarını kaybettim
|
Bir Önceki Sayfaya Geri Dön Ana Sayfaya Geri Dön